Toen Jan Mareels zijn actiegroep Vals Beschuldigd opstartte, stroomden de e-mails meteen binnen. Vaders, onterecht beschuldigd van pedofilie door hun ex, konden zich eindelijk verenigen. Tussen de honderden dossiers moet Mareels ook het zijne bijhouden. In beroep veroordeeld voor aanranding van de eerbaarheid van zijn kinderen, blijft hij zijn onschuld volhouden. Twee weken geleden dook hij onder, de scheldpartijen van de buren en de ratten op de oprit beu. En ook om uit de handen van het gerecht te blijven.
Echte pedofielen’, veroordeeld of niet, worden op de website gewaarschuwd op een toontje dat normaal zou moeten afschrikken: “Wij geven hierbij ook een directe waarschuwing aan
alle echte pedofielen: probeer nooit via onze actiegroep uw ware gelaat te verbergen. Jullie zijn de grote schuldigen dat het voor ons allemaal zo ver is gekomen. In geval wij dit merken, en reken maar dat dit niet lang duurt, zullen wij niet nalaten jullie direct af te leveren aan de bevoegde diensten en/of die onmiddellijk te waarschuwen.” Maar hoe onderscheid je een vals van een terecht beschuldigde? “De eerste schifting”, legt Jan Mareels uit, “gebeurt door een speurder, een professor, een maatschappelijk werker, een advocaat, een medewerker van het vertrouwensartsencentrum en mijzelf.
We hebben, sinds onze oprichting in januari, al honderden e-mails gekregen van ouders die zeggen dat ze onterecht beschuldigd werden.” De verhalen zijn vaak gelijklopend. Een moeilijk lopende scheiding, een klacht tegen de ex om op die manier het hoederecht te krijgen. Zoals die bakker in Turnhout, die na twee jaar scheiding plots door zijn ex-vrouw wordt beschuldigd van zedenfeiten met de kinderen. “Eergisteren belde iemand uit Genk. De man was in paniek. Hij had al drie jaar het hoederecht en zijn ex had plots klacht tegen hem ingediend wegens incest. Als hij niet wordt geholpen, gaat hij eraan kapot. We willen niet alleen morele steun bieden, maar later, als we het geld hebben, ook juridische. Ik wil niet dat die
mensen meemaken wat ik nu met moeite doorsta.”
Na zijn werk zet hij zich ’s avonds achter zijn computer en werkt zijn website bij. Zijn kinderen heeft hij al meer dan drie jaar niet meer gezien, laat staan gesproken. De hoorn knalt neer op de haak, als hij zijn ex belt. “Ik heb gehoord dat ze hen wijsmaakt dat ik dood ben. Het laatste wat ze me gelapt heeft? De echtscheiding aanvragen, met als bezwarend feit dat ik nu veroordeeld ben wegens zedenfeiten.” Het was niet wegens incest dat het koppel uit Stekene uit elkaar ging in april 1997. Daar was zelfs geen sprake van op dat moment.
Op 11 oktober 1997 belde Mareels aan bij zijn ex, die inmiddels in Sint-Niklaas woonde. Het was zaterdag en hij kwam de kinderen halen voor het weekend. In plaats van zijn vrouw kwamen plots twee rijkswachters tevoorschijn. Mareels belandde in de cel. Of ze een huiszoeking mochten doen, vroegen ze aan Mareels. Dat mocht. Het hele huis werd omgekeerd, videocassettes werden in beslag genomen, net als cd-roms. Meer dan twee maanden zat hij in voorarrest. Hij had zijn kinderen betast, hoorde hij tijdens de verhoren. Hij had erecties en zaadlozingen gehad in hun bijzijn. En waar de videocassettes lagen met hun naakte beelden. Mareels ontkende alles, maar moet lijdzaam toezien hoe Marie-Jeanne, een vriendin, ook klacht indient. Hij zou aan haar dochtertje Ellen hebben gezeten toen ze bij zijn kinderen kwam spelen. Hij schokschoudert. “Daar was dus ook niets van waar.”:Van penetratie was in het dossier geen sprake, dus kon de gerechtsarts lichamelijk niets vaststellen. Bewijsmateriaal? Geen, tenzij misschien de vibrator in het nachtkastje. “Van mijn ex”, zegt Mareels. Die camera in de woonkamer dan, gericht op de fauteuil. “Ik film mijn kinderen terwijl ze opgroeiden, ja. Ik wilde hen die cassettes als geschenk bij hun huwelijk geven.” Misschien brengen de verklaringen van de kinderen uitsluitsel.”
…
Mareels windt zich op. “Ja, ik deed ze in bad. En ja, ik ging ook samen met hen in bad. Dat is toch leuk voor kinderen? Dat is toch normaal? En ja, ik droogde hen dan ook af.” Hij struikelt over zijn woorden, wordt boos. ”
Neen, zijn kinderen liegen niet. “Maar weet je wel hoe die verhoren worden afgenomen? Je wordt daar helemaal gek van. Ik heb foto’s in het dossier gezien van mijn dochtertje tijdens haar urenlange ondervraging. Ze zat op een stoeltje, uitgeput, hoofd op de armpjes. Soms zat ik er zelf ook door, dus wat moet dat niet bij mijn kinderen geweest zijn.” @:Als vader naakt in
huis rondlopen, mag dat? Of met de kinderen in bad plonsen? Hen wassen en afdrogen, ook de poep? Enkele maanden na de aanhouding van Marc Dutroux was de grens tussen ouderliefde en overschrijding van het maatschappelijk toelaatbare flinterdun bij de publieke opinie en bij het gerecht. Wie een kind te uitbundig knuffelde, kon rekenen op argwanende blikken. Overal in het land schoten speciale politie- en rijkswachtcellen ter bestrijding van pedofilie en incest als paddestoelen uit de grond. Zo ook in Dendermonde, waar Mareels uiteindelijk terechtkwam.
..
Toch heeft hij oneerbare bedoelingen gehad met zijn kinderen, meende het gerecht. Op 15 maart 1999 werd Mareels door de correctionele rechtbank veroordeeld tot een jaar met uitstel wegens aanranding van de eerbaarheid met geweld of bedreiging op Fred, Kelly en Ellen. :”De straf is inderdaad mild”, schrijft Mareels’ advocaat naar hem en raadt hem aan het hierbij te laten. Ziedend wordt Mareels. “Ik ben onschuldig en zal me nooit een pedofiel laten noemen. Ik heb moeten aandringen op beroep.” Ook het hof van beroep in Gent bevond Mareels schuldig op 11 december 2000. De straf bleef een jaar met uitstel en probatiemaatregelen gedurende vijf jaar. Alleen punt B in de beschuldiging, de openbare zedenschennis, werd in beroep niet bewezen geacht. De aanranding van de eerbaarheid had plaatsgevonden in privé-ruimtes. De website http://valsbeschuldigd.homestead.com bestaat niet meer sinds 2004.
Bronnen
De Morgen 14/04/2001