In november 1996 werd Elio Di Rupo vals beschuldigd van pedofilie, wanneer het Nieuwsblad uitpakte met een primeur. Toenmalig premier Dehaene suggereerde Di Rupo ontslag te nemen maar dat deed Di Rupo niet.
Waals minister-president Elio Di Rupo heeft een nieuw boek uit. In ‘Le labyrinthe du pouvoir’ (‘Het labyrint van de macht’) blikt de intussen 72-jarige Di Rupo terug op zijn atypische politieke leven. Hij legt onder meer uit waarom hij in 1996 geen ontslag nam nadat hij van pedofilie beschuldigd was. Bij een ontslag, schrijft hij, “had enkel de dood me van die nachtmerrie kunnen bevrijden”.
Het is een zaak die zijn leven en carrière had kunnen doen kantelen, maar al na enkele weken blijkt er niets van aan te zijn. Het heeft er alle schijn van dat achter de beschuldigingen een demarche schuilgaat die georkestreerd is door de politiediensten, schrijft Di Rupo.
In november 1996 stond Trusgnach, ondanks zijn Oostenrijkse naam een rasechte Genkenaar, in het brandpunt van het nieuws en daverde ons land op zijn grondvesten toen hij plots beweerde dat hij als minderjarige seksuele betrekkingen had met PS-kopstuk Elio Di Rupo. Bekentenissen die de politieke carrière van de socialistische politicus bijna kelderden. En al bleek er nadien niets van aan, het is hem altijd blijven achtervolgen.
Het gerechtelijk onderzoek maakte al snel duidelijk dat Trusgnach een dwangmatige leugenaar was. En een dief. Zo verdween hij met een aanzienlijk bedrag aan geld en zilverwerk uit het Hasseltse restaurant Scholteshof. Feiten waarvoor hij ook werd aangehouden. Trusgnach beweerde dat hij, toen hij nog minderjarig was, een relatie had met Di Rupo. In het hysterische Dutroux-klimaat van toen werd die aanklacht gretig overgenomen door de media. Maar de pers deed haar werk en ging op zoek naar de man die met de klacht naar buiten was gekomen.
“Als ik ontslag uit de regering genomen had, zouden er nooit tegenonderzoeken geweest zijn, en ook geen gelukkige afloop. In de ogen van het publiek zou ik die minister gebleven zijn die ten val gebracht is in een pedofiliezaak. Enkel de dood had me van die nachtmerrie kunnen bevrijden, een dood die ik had moeten bespoedigen”, geeft Di Rupo toe.
In november 1996 belandde toenmalig vicepremier Di Rupo in het oog van een pedofiliestorm. ‘Pedofilieonderzoek in regeringskringen’, pakt Het Nieuwsblad uit. Enkele dagen later blijkt het hele verhaal verzonnen door de Hasseltse fantast Olivier Trusgnach, maar Di Rupo was van toen af wel gebrandmerkt.
Bijna 20 jaar na datum vraagt premier Elio Di Rupo (PS) zich nog steeds af waarom er nooit een degelijk onderzoek is gevoerd naar de herkomst van de affaire-Trusgnach, het verzonnen verhaal waarbij hij indertijd valselijk werd beschuldigd van pedofilie. “Blijkbaar waren er een aantal mensen bij politie en gerecht die niet aan de verleiding konden weerstaan om de nummer twee van de regering op de knieën te krijgen”, zegt Di Rupo in het weekblad Humo.
“Eén van de twee agenten die de affaire naar buiten heeft gebracht, heeft achteraf zelfmoord gepleegd. Maar er is nooit een gerechtelijk onderzoek uitgevoerd naar het waarom van die daad. Nooit. Voilà, daar moet je dan maar mee leven”.
Waarom dat onderzoek er nooit is gekomen, daar heeft Di Rupo het raden naar. “Blijkbaar waren er een aantal mensen bij politie en gerecht die niet aan de verleiding konden weerstaan om de nummer twee van de regering op de knieën te krijgen.
Trusgnach kreeg in 2015 in Engeland een gevangenisstraf van 27 maanden aan zijn broek wegens diefstal. De man die zichzelf His Serene Highness Prince Oliver von Mecklenburg-Schwerin noemde, werd gevat in Spanje na een vlucht van 11 jaar.
13 jaar voor de zaak-Trusgnach was er een vergelijkbare affaire: de zaak-Notaris X. Het ging om een echtscheidingszaak waarbij de vrouw haar man, een notaris, beschuldigde van misbruik van hun twee kinderen, “Wim en Jan” (schuilnamen). De notaris werd in Humo en De Morgen aan het kruis genageld. Later bleek dat er niets aan de hand was: de vrouw had de beschuldigingen verzonnen om de echtscheiding in haar voordeel te beslechten. Toen de twee jongens volwassen waren, zeiden ze publiekelijk dat er nooit sprake geweest is van incest. Ik was toen eindredacteur, samensteller van het journaal, en ik had moeite om die verklaringen in het nieuws te krijgen. Het was toen blijkbaar al een oud verhaal, waar niet veel interesse meer voor was. Maar het leven van de notaris was wel verwoest.
Jammer genoeg heeft de affaire-Notaris X toen heel wat vrouwen geïnspireerd om hetzelfde te doen: in het kader van een echtscheiding dienden ze een klacht in tegen hun man wegens incest. Los van morele overwegingen heeft dat inderdaad niets dan voordelen: je krijgt het huis, de kinderen en je ex vliegt in de gevangenis. En als blijkt dat je gelogen hebt, word je niet gestraft. Op een bepaald moment liep het zwaar de spuigaten uit: je partner bij een echtscheiding beschuldigen van incest was in de jaren 90 echt geen zeldzaamheid. Dat gebeurt nu veel minder omdat er meer gescheiden wordt met onderlinge toestemming en ook omdat de advocaten (in elke zaak zijn zij de eerste rechter) niet meer wilden meedoen met dat soort praktijken.
In dit kader kan je ook nog de “pedofilie-affaire” van Outreau in Frankrijk vermelden. Een jonge onderzoeksrechter liet toen 13 mensen van een klein dorp in de cel gooien, alweer op basis van wazige verklaringen.
En dat brengt Leo Stoops op vrt.be tot de conclusie: uiteraard moet het gerecht alle beschuldigingen van pedofilie serieus nemen. Er zijn wel degelijk terechte klachten en dan past een strenge bestraffing. Maar het is ook zo dat niet alle beschuldigingen waar zijn, en dan is de “dader” eigenlijk het slachtoffer.
Bronnen
https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2014/02/20/lessen_uit_de_affairetrusgnach-leostoops-1-1884075/
https://www.nieuwsblad.be/cnt/dmf20240124_93265688
https://www.hln.be/binnenland/di-rupo-waarom-is-pedofilie-affaire-nooit-onderzocht