Marnix Peeters, jarenlang interviewer en reportagemaker bij HLN schrijft in de krant (23/012/2023) een column over vals beschuldigingen in zedenzaken.
Hij schrijft dat hij een slordige tien jaar lang rockjournalist geweest is, veelal voor ‘Humo’, en had in die hoedanigheid een heleboel muziekgroten van vrij dichtbij gevolgd. Hij was ooggetuige van het verschijnsel ‘sex & drugs & rock-‘n-roll’, waarbij de ‘sex’ eruit bestaat dat er na een optreden van ietwat wereldster aan de backstage heel veel meisjes stonden te wachten die allemaal hoopten om eens van naderbij kennis te maken met hun idool. ‘Groupies’, heet dat in het vakjargon aldus Peeters. Sommige groupies gingen heel ver in hun verlangen naar een bekend corpus. Na een optreden van Tom Jones moest het podium telkens door drie man leeg gekeerd worden, waarna alle damesslipjes met daaraan vastgebonden een hotelsleutel in een grote mand werden verzameld en aan de popgod overgemaakt, mocht hij er zin in hebben. Tom had haast elke avond een appetijtje.
De kans was volgens Peeters bijzonder klein dat Tom Jones seksueel geweld zou gaan plegen en vrouwen zou dwingen om dingen te doen waar ze geen zin in hebben als er zoveel vrouwen zonder gène stonden aan te dringen aan de backstage. Dat er nu elke dag in de krant staat dat Axl Rose en Steven Tyler en die lelijke van Rammstein (je ziet het einde van de stoet van aangeklaagde rockgoden haast niet meer) de rijen wachtende en van begeerte zinderende vrijwilligsters zouden overslaan en op zoek zouden gaan naar vrouwen die er géén trek in hebben, om die vervolgens te verkrachten, komt hem bijzonder raar over. De mogelijkheid lijkt hem groter dat één zo’n groupie zich wat miskend voelt, misschien een beetje jaloers is op een knappere groupie die vaker bij Axl op de schoot mag, gaat pruilen en dan maar naar de grote middelen grijpt.
Maar waarom doen de media aan die rare kermis mee vraagt Peeters zich af? Waarom staan er artikels in sommige kranten waarin wordt opgeroepen om niet meer naar Rammstein te gaan kijken? Waarom willen sommige mensen zo kritiekloos onberispelijk zijn? Van de werkelijkheid wegkijken en de wereld proberen voor te stellen als een Barbiehuis waar de jongens een lief, glad bobbeltje hebben en de meisjes niets? Waarom zegt er niemand: ‘Dit lijkt me flauwekul’? Heeft de denkpolitie echt al zoveel macht verworven dat elk slachtofferverhaal slaafs wordt geloofd? Allemaal vragen, die mogelijk door ze te stellen zichzelf beantwoorden.
In een volgende blog één week later gaat Peeters op hetzelfde thema verder. Hij schrijft : “Kleed u maar warm aan, Marnix, want het weekend van verschijnen van zo’n stukje wordt het de Gazastrook op mijn sociale media. Eén slachtoffer in twijfel trekken is erger dan honderd mensen vals beschuldigen. Dat tweede is namelijk niet erg. Dat mag, want het zijn mannen, ze hebben pretentie en ze moeten zich maar niet zo misdragen, met zoveel meisjes naar bed gaan, zeg…. Zo misbruik maken van hun bekendheid.” “Ik lees die reacties maar diagonaal,” schrijft hij verder ” want meestal hebben die schrijfsters het stuk maar half gelezen en is het merendeels hysterie. ”
Voor zijn vorige krant schreef hij twee maanden geleden iets over valse aangiftes. Dat sommige moderne jonge vrouwen er gewoon voor uitkomen dat ze soms op date gaan, een leuke tijd beleven, het feestje tot de volgende dag laten doorlopen en dan, op weg naar huis, aan het twijfelen gaan of ze wel voldoende hun toestemming hadden gegeven en overwegen om alsnog naar de politie te gaan om klacht in te dienen. Dat dat heel gemeen is, schreef hij toen, maar ook contraproductief, dat je op die manier eigenlijke echte slachtoffers ongeloofwaardig maakt en dat politiediensten er kostbare tijd door verliezen, wat ook weer ten koste gaat van de echte slachtoffers. Hij schrijft verder dat hij dat niet uit zijn duim zuigt en raadt aan het te checken bij de politiediensten.
Peeters eindigt zijn blog met het volgende verhaal. Een moeder belde hem. Haar twintigjarige zoon had tijdens een avondje uit een meisje leren kennen en had haar mee naar huis gebracht. Het werd een heerlijke nacht, maar het meisje bleek al een vriendje te hebben en toen die kerel lucht kreeg van het overspel, was ze tegen hem gaan beweren dat het tegen haar zin was geweest, dat ze eigenlijk was aangerand en was ze aangifte gaan doen. “Ik was erbij , de ochtend na die nacht, toen de twee tortelduifjes beneden kwamen voor het ontbijt. “, vertelde de moeder aan Peeters. “Ze gloeiden van geluk, ze hebben innig afscheid genomen en beloofd elkaar terug te zien. Het was een aardig meisje. Mijn zoon is gebroken, dat kun je je wel voorstellen. Seksueel geweld is erg, maar mensen beseffen niet wat ze aanrichten door er zo lichtzinnig in te zijn.”
Reactie van Peeters op Facebook
“Die twee Katrienen die in november nog furieuze lezersbrieven naar De Morgen zaten te sturen omdat ik in een column gedurfd had te suggereren dat er een plaag is van valse aangiftes, zullen allicht met aandacht het artikel van Eline Bergmans in de Zeno van dit weekend gelezen hebben.”
Bronnen
HLN 23/12/2023
HLN 30/12/2023