“De 31-jarige hoofdopvoeder Ben en zijn vader Roel, tevens directeur van het betrokken centrum voor kinderopvang en gezinsondersteuning, beamen de woorden van de assisenpleiter volmondig. Ruim 2 jaar geleden maakte Ben de nachtmerrie aan den lijve mee toen de moeder van een leerlinge hem van de verkrachting van haar tienjarig dochtertje beschuldigde. Ben verdween een volledige week achter de tralies, hoewel er amper bewijsmateriaal voorhanden was. Hij moest maanden later uit de pers vernemen dat hij van elke verdenking was vrijgepleit. Het meisje gaf uiteindelijk aan een vertrouwenspersoon en later de onderzoekers toe dat ze de verklaring had afgelegd onder druk van haar moeder, die haar zelfs sloeg.
Ben bleek al de achtste man die door deze vrouw van misbruik van haar dochtertje werd beschuldigd. Toen de rechter het kind later om die reden in een instelling plaatste waar alleen nonnen werkten, beschuldigde de vrouw bij gebrek aan mannelijke slachtoffers de zus ter- overste van drugsdealen.
Loslopend wild
Ben zit ontspannen aan de vergadertafel van het centrum. Naast hem zijn vader, die directeur is van de kleine onderwijsinstelling in de groene rand rond Antwerpen waar beiden nog steeds werkzaam zijn. Het drama dat Ben, zijn familie en bij uitbreiding de volledige onderwijsinstelling te verwerken kregen, beschouwen ze sinds kort als afgesloten. ‘Daarom dat we liever niet met naam en toenaam in de krant staan’. De namen van de betrokkenen zijn om die reden gewijzigd. De reden dat ze toch hun verhaal willen doen, is om mensen in een gelijkaardige positie te waarschuwen ‘voor wat iedere jeugdleider, opvoeder en leerkracht op elk moment kan overkomen’, zegt vader Roel. ‘We zijn loslopend wild’, zegt hij. ‘Want diegenen die de beschuldigingen aan jouw adres uiten, moeten maar weinig bewijzen op tafel kunnen leggen. Meteen springen politie en gerecht op de zaak, bang om opnieuw te blunderen zoals in de zaak – Dutroux, waar ze Julie en Melissa niet konden vinden. En hoewel ze, zoals in het geval van Ben, in feite geen been hadden om op te staan, ben je de laatste in de rij die ze willen geloven .’
Ben: ‘Ik was op een zaterdagmiddag in februari bezig met de voorbereiding van een avondactiviteit. Plots stonden er 4 speurders van de jeugdbrigade naast me. Ik moest onmiddellijk mee, er volgde een huiszoeking bij me thuis. Het duurde een tijd voor ik te horen kreeg wat er aan de hand was.’
Vader Roel: ‘De eerste uren was het totale chaos. Niemand wist goed wat er aan de hand was, de politie vertelde weinig. De wereld van mijn vrouw en mezelf stortte in toen we later vernamen dat onze zoon van seksueel misbruik werd beschuldigd.’
‘De speurders beschikten enkel over een verklaring op video van het meisje, die ochtend door haar afgelegd’, gaat Ben verder. ‘Omdat ik tijdens het verhoor met mijn armen gekruist zat, vonden ze dat ik een arrogante houding aannam. Hoewel één van de speurders toen al liet uitschijnen dat ik ’s avonds nog naar huis kon, besliste de onderzoeksrechter toch dat ik moest worden aangehouden. Dat ik in het post-Dutrouxtijdperk als man soms ’s avonds alleen instond voor het toezicht op de slaapafdelingen, daar kon de onderzoeksrechter niet bij. Ik blijf erbij dat hij voor mijn aanhouding niet op de inhoud van het dossier afging, maar enkel zijn eigen positie wilde veilig stellen.’’
‘’Twee dagen later lekte het nieuws uit in de media’’, vertelt Ben. ‘’Ik was ondertussen naar de Antwerpse gevangenis in de Begijnenstraat overgebracht. De cipiers kwamen me vertellen dat ik beter in mijn cel bleef en desgevraagd maar moest vertellen dat ik voor fraude binnen zat. Gevangenen lezen ook de krant en hebben zo hun eigen manier om met pedofielen af te rekenen, zeiden ze met een veelzeggende blik.’’
Vader Roel: ‘’De dag dat Ben was gearresteerd, heeft een van mijn stafmedewerkers meteen de speurders gecontacteerd. Want uit het dossier van het betrokken meisje bleek dat haar moeder al ettelijke keren loze beschuldigingen had geuit richting mannelijke opvoeders. In het dossier dat we hadden gekregen van de vorige instelling waar ze verbleef, zaten zelfs enkele van die processen-verbaal. De politie wist dat niet, maar was daar ook niet in geïnteresseerd. De speurders gingen een van de volgende dagen toch in het centrum passeren. Misschien zouden ze die pv’s dan wel meenemen, kregen we als antwoord.’’
“Het personeel vormde gelukkig een zeer hechte groep en iedereen is meteen achter Ben gaan staan. Dat is onze redding geweest. We hebben ook de ouders van onze leerlingen ingelicht . Geen van hen heeft zijn kinderen weggehaald, al was er hier en daar wel onzekerheid.’’
Steun van iedereen
Ben: “De onzekerheid was heel zwaar. Toen ik van mijn advocaat vernam dat iedereen me steunde, ben ik ingestort. Het werd even allemaal te veel.”
“Die hele week dat ik zat opgesloten, gebeurde er omzeggens niets. De eerste dagen moest ik het stellen met een matje op de grond als derde in een cel voor 2 personen. Daarna moest ik bij een ketting rokende fraudeur intrekken. Ik ben nog een paar keer heel kort verhoord, waarbij de speurders elke keer indirect toegaven dat de hele zaak op een misverstand berustte.”
“De laatste dag van mijn aanhouding – toen de raadkamer moest beslissen over mijn vrijlating of verdere aanhouding – was eigenlijk de zwaarste.
De openbare aanklager vond net als de speurders mijn aanhouding niet langer nodig. Maar diezelfde onderzoeksrechter bewoog hemel en aarde om de aanhouding toch te verlengen. Op basis van een zo goed als leeg dossier. Ik heb hem achteraf onomwonden verteld wat ik toen van zijn houding vond. Je zag de betrokken speurders, die de onderzoeksrechter altijd heel omzichtig benaderden, bleek wegtrekken.”
“Tijdens het laatste onderhoud met de onderzoeksrechter, ik was toen al vrij, zei de man dat hij de zaak wilde rechttrekken, dat hij de media zou inlichten over mijn buitenvervolgingstelling. Ik wilde mijn onschuld zelf ook uitschreeuwen. Maar hij had me uitdrukkelijk verboden contact te zoeken met de media. Maar van zijn voornemen is niets in huis gekomen. Negen maanden later hebben we via de kranten vernomen dat het dossier was afgevoerd.”
….
“Eén les is bijzonder moeilijk te verteren. Tegen dit soort valse beschuldigingen kan je je op geen enkele manier verweren. Je moet met de gedachte leren leven dat het elk moment kan gebeuren.”
Deze case is slechts één van de duizenden (valse) aanklachten van seksueel misbruik tegen verpleegkundigen, opvoeders, therapeuten, leerkrachten, gezinsleden en onbekenden die de laatste jaren in de media opduiken aldus de studenten van de PXL.
Bronnen
Het Nieuwsblad 22/05/2005 Werner ROMMERS https://www.nieuwsblad.be/cnt/gref1lae
Valse aangiften door minderjarigen aangaande zedenfeiten van verpleegkundigen. Who’s taking care of the therapist. Afstudeerproject voorgedragen door Tanja Gommers, Edel Robeyns, Dominique Styranka, Sofie Van Gestel. Promoter : Piet Vandebriel. PXL Ac.jaar 2014-2015