Mijn man Peter verloor het contact met zijn kinderen doordat zijn ex hem vals beschuldigd heeft nadat ze al maanden uit elkaar waren. Toen hij werd vrijgesproken had zijn zaak drie jaar onaangeroerd bij het Openbaar Ministerie gelegen. Al die tijd mocht hij geen enkel contact hebben met zijn twee kinderen. Pas jaren later hoorden we dat zo’n contactverbod zelden voorkomt. Vooral omdat de kinderen van Peter nog jong waren (7 en 9 jaar) en na de scheiding bij hem woonden. Waarom de rechter dat toch besloot is ons nog steeds een raadsel.
Vrijgesproken
Nadat Peter is vrijgesproken stuurt hij zijn ex een brief om onderling afspraken te maken over de kinderen. In hun belang is hij zelfs bereid om haar te vergeven voor wat ze hem heeft aangedaan met haar valse aangiften. Peter wil dat zijn kinderen kunnen opgroeien met hun beide ouders. De ex reageert via haar advocaat: ze wil nergens aan meewerken en weigert om Peter überhaupt te vertellen hoe het met zijn kinderen gaat. Hij moet maar naar de rechter gaan en dan zal zij zich met hand en tand verzetten, schrijft de advocaat. Peter doet nog een paar pogingen haar op andere gedachten te brengen. De ouders van de ex zijn ook gescheiden, ze heeft in haar jeugd haar eigen vader lang moeten missen en zou beter moeten weten. Ze weigert in alle toonaarden. Peter biedt ook aan dat de kinderen hun speelgoed en eigen spulletjes kunnen komen halen. Daar hebben de kinderen helemaal geen behoefte aan zegt de ex weer via haar advocaat, net zomin als aan contact met hun vader.
Gedwongen omgangsprocedure
Wel vermeldt de ex nog expliciet dat het uitstekend gaat met de kinderen sinds ze weer bij haar wonen. Dat wil ze graag zo wil houden. Als Peter en ik een gesprek hebben op school blijkt het tegenovergestelde. Met de kinderen gaat het helemaal niet goed, vertelt de juffrouw die beiden goed kent. Hun prestaties blijven achter en de school maakt zich ernstige zorgen over de thuissituatie. Hun moeder kan de opvoeding in haar eentje maar amper aan, weet de juffrouw. Peter weet niet wat hij hoort. Hij is woedend op zijn ex dat ze er zo’n puinhoop van maakt en hem buiten de deur houdt.
Dit geeft voor Peter de doorslag om nu dan toch maar via de rechter een omgangsprocedure te starten. Merkwaardig en onrechtvaardig vindt hij, dat hij als vader ’toestemming’ moet krijgen van een rechter om zijn eigen kinderen te zien. Terwijl ze nota bene bij hem woonden en hij prima voor ze zorgde.
Kinderen negeren hun vader
Om toch zijn kinderen even te kunnen zien, zijn we genoodzaakt om naar een sportwedstrijd te gaan. Na drie jaar weet Peter nauwelijks nog hoe ze eruitzien en hij hoopt zijn kinderen natuurlijk eindelijk weer in zijn armen te kunnen sluiten. De verwachtingen zijn hoog gespannen als we bij het voetbalveld aankomen waar zijn zoon (11) een wedstrijd speelt. Als hij zijn vader ziet vertrekt hij geen spier. Zonder ons verder nog een blik waardig te gunnen voetbalt hij door en praat even later kort met – waarschijnlijk – de trainer of coach. Die komt direct naar Peter toe en vraagt hem te vertrekken; de zoon vindt het niet fijn dat wij daar zijn…
De signalen zijn duidelijk: Peter is niet meer welkom in het leven van zijn kinderen. In eerste instantie leken de valse aangiften door de ex op zichzelf te staan. Dat er een relatie was met ouderverstoting en een (onbehandelde) psychische problematiek die dat veroorzaakt, daar kwamen we pas later achter. Maar toen was het al (veel) te laat.
Ik ben Caroline partner van een verstoten vader. Mijn man Peter heeft al veertien jaar geen contact met zijn twee – inmiddels volwassen – kinderen uit een eerdere relatie. Jarenlang was ik getuige van dat afschuwelijke vervreemdingsproces. Van dichtbij heb ik gezien hoe ‘het systeem’ gewone, liefhebbende vaders en moeders uit het leven van hun kinderen schrapt omdat de instanties en rechters geen antwoord hebben op ouderverstotingsproblematiek. Ik blog over onze ervaringen.
Bronnen
https://nieuwestap.nl/vals-beschuldigd-zodat-hij-zijn-kinderen-niet-meer-ziet/