HUMO Kathryn Mayorga, de vrouw die Ronaldo van verkrachting beschuldigt, heeft het over anale seks. Waarom wijst dat op waarheidsgetrouwheid?
DE ZUTTER: In een derde van de echte aangiftes komt er anale seks aan te pas. Slachtoffers proberen dikwijls te onderhandelen om daar onderuit te komen, ze stellen zelf iets anders voor om de dader op andere gedachten tebrengen. Anale seks komt in valse aangiftes nóóit voor.
De standjes in verzonnen verkrachtingen zijn altijd heel beperkt, meestal blijft het bij één positie, frontale vaginale penetratie, zonder toeters of bellen, en is het heel snel voorbij. Dat komt omdat een vrouw die een verkrachting verzint,haar inspiratie zoekt bij de keren dat ze zelf seks heeft gehad met haar partner, terwijl ze er eigenlijk niet zoveel zin in had. Een vluggertje waarin ze toch maar toestemde om hem een plezier te doen. In die situaties gebeurt het bijna altijd zonder voorspel, met weinig variatie – geen anale of orale seks – en zonder knuffelen en kussen. De verhalen in verzonnen aangiftes zijn daar bijna een kopie van. Valse verkrachtingen duren nooit langer dan een halfuur, en meestal zelfs maar een kwartier. De seks is kort en de dader komt direct klaar – het idee is dat het om een seksueel gefrustreerde gaat die niet vaak aan zijn trekken komt en dus snel loost.
HUMO Terwijl een verkrachter in werkelijkheid zijn tijd neemt, lees ik in uw onderzoek.
DE ZUTTER: De gemiddelde verkrachting duurt een uur tot anderhalf uur. Daders wisselen de standjes af, komen soms twee of drie keer klaar en beginnen telkens opnieuw, wat het nog verschrikkelijker maakt voor het slachtoffer. Anale seks is dan wel vaker een onderdeel.
HUMO Merkwaardig.
DE ZUTTER: Ook voor het slachtoffer, dat denkt: oef, hij is klaargekomen, ik ben ervan af. Maar nee, hij begint aan een tweede ronde, en soms een derde. Dat maakt het trauma groter.
HUMO Wat me ook verbaasde, is dat verkrachters hun slachtoffers dikwijls bestelen.
DE ZUTTER: Er zijn drie soorten diefstallen. De grootste groep neemt waardevolle spullen mee, zoals juwelen en horloges, laptops, een gsm of een portefeuille. Dat zijn bijvoorbeeld daders die ergens een inbraak plegen en toevallig een vrouw aantreffen, aan wie ze zich dan vergrijpen zonder dat ze het van plan waren. De gelegenheid maakt de verkrachter. Een andere categorie steelt persoonlijke voorwerpen: slipjes of een hangertje met een foto. Een derde categorie neemt de identiteitskaart mee, als dreigement dat het slachtoffer haar mond moet houden, want anders zal hij haar weten te vinden. Verzonnen verkrachters stelen nooit.
Valse aangeefsters geven dikwijls een heel nauwkeurige persoonsbeschrijving van de dader. Het zijn vaak onbekenden die met een zware stem spreken. De zogenaamde slachtoffers kunnen precies zeggen hoe de neus, de tanden en de kin eruitzagen. Ze zijn niet bang om fouten te maken, want het is toch verzonnen. Echte slachtoffers twijfelen veel meer, behalve over één ding: ze weten altijd nog of de dader een condoom droeg of niet. Valse aangeefsters beweren soms dat ze zich dat niet meer herinneren, wat weinig geloofwaardig is.
HUMO Nog een opvallend verschil: in echte aangiftes vertellen de slachtoffers wat er na de verkrachting is gebeurd,terwijl niemand in de valse aangiftes dat doet.
DE ZUTTER: Dat is typisch, ja. De echte slachtoffers vertellen spontaan hoe ze achteraf thuis zijn geraakt, of dat ze troost gingen zoeken bij een vriendin. Niet altijd gedetailleerd, maar er komt altijd een staartje. Bij de verzonnenverkrachtingen zullen ze daar nooit spontaan iets over vertellen. Valse aangeefsters nemen een veel langere aanloop naar de verkrachting en ronden hun verhaal onmiddellijk na de daad af. Ze vertellen weinig details die controleerbaar zijn, en hebben bijna allemaal direct erna gedoucht en hun kleren gewassen, zodat de sporen vernietigd zijn.
De daders in de valse aangiftes gebruiken ook altijd geweld, maar niet genoeg om blauwe plekken en schrammenachter te laten.
DE ZUTTER: Mijn onderzoek werd in de VS zowel door de believers als de non-believers gekaapt. Een columnist inThe New York Times die Kavanaugh steunde, verwees naar mijn onderzoek om aan te tonen dat 5 procent van de aangiftes van verkrachtingen vals is. Dat is vijf keer hoger dan voor de meeste andere misdrijven – daarmee suggereerdede columnist dat het verhaal over de aanranding verzonnen kon zijn. Daarop repliceerde een journaliste van denieuwswebsite Vox, die duidelijk in het Democratische kamp stond, dat dat betekende dat 95 procent van de aangiftes wél gebaseerd is op ware feiten. Beide stellingen zijn natuurlijk waar. De conservatieve senator werd door een vrouw beschuldigd van aanranding en poging tot verkrachting in de jaren 80.
Zo zie je maar hoe belangrijk het is om valse aangiftes van echte te kunnen onderscheiden, in de eerste plaats om deechte slachtoffers van verkrachtingen te helpen. Er bestaan heel wat misverstanden over verkrachters, niet alleen in de publieke opinie, maar ook bij ervaren zedenrechercheurs. Zij zijn vaak onterecht kritisch tegenover echte slachtoffers en lichtgelovig tegenover valse aangeefsters, omdat ze te veel in stereotypen denken. ‘Een verkrachter die zijn slachtofferkust en zich achteraf verontschuldigt, dat kan toch niet waar zijn,’ redeneren ze dan – onterecht.
Ook de Belgische politie toont interesse in de methode, want ook bij ons duiken geregeld verhalen op over verzonnen verkrachtingen en seksueel misbruik. In de zomer van 2017 beweerde een 18-jarig meisje dat ze op het strand van Oostende was verkracht door een groep jongens terwijl haar vriend in bedwang werd gehouden en moest toekijken. Achteraf bleek dat ze het verhaal uit haar duim had gezogen. De politie reageerde boos, want zo gaan mensen ook echte slachtoffers niet meer geloven. In 2015 beschuldigde een 20-jarig meisje vier spelers van voetbalclub KV Kortrijk van een groepsverkrachting, en ook dat was gelogen. Het meisje had wel seks gehad met de spelers, maar met wederzijdse toestemming. Ze verzon het verhaal uit schaamte, toen haar vader vernam dat er een pikant filmpje in de kleedkamer circuleerde waarin zijn dochter voorkwam.
Er is zelfs een geval geweest waarin drie meisjes van 12 jaar in Gent hun leraar van seksueel misbruik hadden beschuldigd uit wraak, omdat hij slechte punten had gegeven. Pas toen de zaak anderhalf jaar later voor de rechtbank kwam, werd duidelijk dat ze gelogen hadden. De leraar was intussen door de hel gegaan.
….
HUMO Verzinnen meisjes vaker zedenmisdrijven dan volwassen vrouwen?
DE ZUTTER: Nee, het gebeurt op alle leeftijden. Bij de Nederlandse politie leeft het idee dat het aantal verzonnen verkrachtingen toeneemt, maar door mijn onderzoek heb ik gemerkt dat ze het probleem overschatten. Een politiechef van het bureau zedenzaken in Nederlands-Limburg zei in de krant: ‘Waar jonge meisjes vroeger de open brug of een lekke band als excuus gebruikten, beweren ze nu met droge ogen tegen hun ouders dat ze onderweg verkracht zijn of in een auto zijn meegesleurd door een groep jongens.’ Je moet opletten dat je niet al die meisjes over dezelfde kam scheert en ze op voorhand klasseert als leugenaars. 5 procent verzonnen verkrachtingen is nu ook niet zo hoog dat je van een epidemie moet spreken. Sommige zedenrechercheurs schatten het aandeel valse beschuldigingen op 80 procent, wat een enorme overdrijving is. Maar die valse aangiftes blijven bij hen langer hangen, omdat ze er zoveel nutteloze energie in hebben gestoken.>>
….
Lees het hele verhaal in Humo 13/11/2018
Op 14 september 2018 verdedigde ALLP-lid André de Zutter zijn proefschrift, “My Story of the Rape and why I Should be Believed: On how True and False Allegations of Rape Differ”. In de afgelopen maand zijn zijn bevindingen over de verschillen tussen echte en valse beschuldigingen van verkrachting breed uitgemeten in het nieuws, zowel nationaal als internationaal. Zijn onderzoek bleek uitermate relevant in de recente affaire-Kavanaugh, waarin de Amerikaanse Supreme Court nominee werd beschuldigd van seksueel misbruik. Hieronder een greep uit de artikelen:
NRC: Verkrachter vroeg om haar nummer
Trouw: Politie kan valse verkrachtingsaangiften niet goed van echt onderscheiden
NOS: Verkrachter zoekt vaak intimiteit: ‘Zou je van mij kunnen houden?’
RTL Nieuws: Frans werd onterecht beschuldigd van verkrachting: ‘Ik dacht aan een grap’
NPO Radio 1: Hoe weet je of een verkrachting echt is?
De Morgen (BE): Checklist moet valse aangiftes van verkrachtingen ontmaskeren
Psychology Today: Can psychology reveal who’s lying to the senate judiciary?
New York Times: For once, I’m grateful for Trump
Vox: Guilty until proven innocent: Trump’s Kavanaugh defense shows how we treat people who report assault
Humo 13/11/2018