Ze vroeg er om: de impact van verkrachtingsmythen

Zomer2012  haalde een Amerikaans congreslid en senaatskandidaat de krantenkoppen voor zijn opmerkingen over het verband tussen verkrachting en zwangerschap. “Als het een legitieme verkrachting is,” zei hij in een tv-interview, “heeft het vrouwelijk lichaam manieren om dat hele ding te sluiten” (je kunt het volledige interview hier bekijken). Deze verklaring is

bekritiseerd door zowel Democraten als Republikeinen, omdat het suggereert dat vrouwen die zwanger worden van verkrachting waarschijnlijk niet in feite werden verkracht, maar ook, meer in het algemeen, dat sommige vormen van verkrachting niet “legitiem” zijn. Het congreslid verontschuldigde zich voor zijn opmerkingen en zei dat hij zich verkeerd had uitgesproken, maar het geloofssysteem dat in zijn woorden wordt weerspiegeld, kan alomtegenwoordiger zijn dan we ons realiseren. Hoewel de meesten van ons wordt geleerd dat verkrachting verkeerd is, worden we ook ons hele leven blootgesteld aan ideeën over verkrachting die zowel onnauwkeurig als schadelijk zijn. Deze verkrachtingsmythes, zoals ze worden genoemd, kunnen direct of indirect dienen om daders en slachtoffers de schuld te geven, en psychologen hebben ontdekt dat ze ook de kans kunnen vergroten dat individuen verkrachten.

Het idee dat verkrachting geen zwangerschap kan veroorzaken vanwege het vermogen van een vrouw om haar voortplantingssysteem op de een of andere manier te sluiten, is nogal bizar, maar andere verkrachtingsmythes zijn waarschijnlijk bekender. Verkrachtingsslachtoffers kunnen bijvoorbeeld worden gezien als “gevraagd” door provocerende kleding of gedrag, of het “seks willen hebben door hun non verbaal gedrag” ondanks het feit dat ze nee zeggen. Een andere veel voorkomende verkrachtingsmythe is het idee dat mannen hun seksuele driften niet altijd onder controle kunnen houden. Onderzoek suggereert dat er een verband bestaat tussen acceptatie van deze beter bekende mythen (d.w.z. niet de zwangerschapsmythe op zich) en neiging tot daadwerkelijke verkrachting.

Gevorderde en zelfverklaarde verkrachters hebben in sommige studies bijvoorbeeld een hogere acceptatie van de verkrachtingsmythe gemeld, en studies van niet-veroordeelde mannen hebben consequent een significante positieve correlatie gevonden tussen acceptatie van verkrachtingsmythe en verkrachtingsincentriteit. Vanwege ethische beperkingen bij het onderzoeken van het werkelijke gedrag, wordt verkrachtingsbereidheid vaak indirect beoordeeld, bijvoorbeeld door deelnemers te vragen de waarschijnlijkheid te melden dat ze verkrachting zouden plegen als ze er zeker van konden zijn dat ze niet zouden worden betrapt of gestraft.

In een reeks studies ontdekten onderzoekers dat sociale normen over de acceptatie van verkrachtingsmytheen door andere verkrachtingsincentie kunnen vergroten. Toen studenten werden verteld om te geloven dat andere studenten hoog scoorden (vs. low) op een maatstaf voor de acceptatie van verkrachtingsmythe, rapporteerden ze bijgevolg een grotere acceptatie van de persoonlijke verkrachtingsmythe en, op hun beurt, grotere verkrachtingsbereidheid. In deze studies werd verkrachtingsbereidheid gemeten door deelnemers zich een reeks kennismakingsscenario’s voor te stellen en te melden of ze zich zelf zo zouden hebben gedragen en of ze ervan zouden hebben genoten. De scenario’s variëren in termen van het niveau van fysieke weerstand van het slachtoffer, maar het zijn allemaal duidelijk gevallen van verkrachting.

Bijvoorbeeld [geparafraseerd van het origineel]:

“Er is een vrouw bij jou na een date. Ze zegt dat ze te veel gedronken heeft om naar huis te rijden, dus vertel je haar dat ze kan blijven. Je wilt van deze gelegenheid gebruik maken om met haar naar bed te gaan, maar ze zegt nee. Maar ze stuurt non verbale onduidelijke signalen maar zegt dat je dingen overhaast en dat ze te dronken is om te weten of ze het echt wil. Je slaapt toch met haar.’

Als u verontrust bent dat iemand zou melden dat hij zich waarschijnlijk op deze manier zou gedragen, wees dan ervan verzekerd dat de gemiddelde reactie viel tussen “zeker nee” en de aangrenzende reactie, vermoedelijk “nee”, ongeacht aan welke voorwaarde deelnemers werden toegewezen, hoewel de goedkeuring van iets anders dan “zeker nee” verontrustend is. De onderzoekers bevelen interventies aan die gebruik maken van de kracht van sociale invloed, zoals het uitspreken van medestudenten tegen verkrachtingsmythes aan hun leeftijdsgenoten. Acceptatie van verkrachtingsmythes is niet alleen een product van een zieke geest, maar een ongelukkige reactie op subtiele en niet-zo-subtiele berichten van sociale groepen, familie en media die de legitimiteit van deze overtuigingen overbrengen.

Belangrijk is dat dit onderzoek niet suggereert dat iedereen die onjuiste overtuigingen heeft over de oorzaken van verkrachting, verkrachting zal plegen. Maar deze overtuigingen kunnen niettemin bijdragen aan een cultuur waarin verkrachtingsslachtoffers eerder worden ondervraagd en beschuldigd (en zichzelf de schuld geven en de schuld geven), en daders eerder worden verontschuldigd of zelfs aangemoedigd. De opmerking van het congreslid, samen met anderen die onlangs aan het licht zijn gekomen, lijkt misschien geïsoleerd en extreem, een geval van een slechte appel of gewoon een slecht gebruik van woorden, maar het geloofssysteem dat het weerspiegelt lijkt veel dieper geworteld in onze cultuur.

Copyright Juliana Breines, Ph.D. Voor meer zie: Psych Your Mind.

Bronnen

Juliana Breines is een sociaal- en gezondheidspsycholoog wiens onderzoek onderzoekt hoe zelfcompassie zich verhoudt tot stressreactiviteit, gedragsverandering en lichaamsbeeld.

https://www.psychologytoday.com/intl/blog/in-love-and-war/201211/she-asked-it-the-impact-rape-myths

Geplaatst in Verkrachtingsmythe.